Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 205]

Het is...

I

het einde en de zekere onmogelijkheid van een begin.
wij zijn niet. wij kunnen het niet zijn niet
ontkennen.

geen nietige streepjes, niet twee keer het getal nul.
wij kunnen geen acht slaan op elkaar. wij sjouwen
volgepakte koffers geen nauwe trappen op,

leggen onze vermoeidheid niet naast elkaar
op bed. wij weten niets

van onrustig waken, wij denken
eeuwig als rozen te slapen.

II

dromen. hoe wij onthouden hoe wij
's nachts om ter meest, om ter langst, om ter vlugst

en daar overdag geen blijf mee weten. ons lijf
hunkert. ons lijf heeft aan ons lijf nooit genoeg.

wij duwen onze neus diep in vreemde lakens,
gapen naar de eindeloze verte tussen die
en deze berg. wij kunnen in de dauw

het kronkelpad afrennen, de omgeving wegdenken,
wij staan steeds in een identieke kamer.
het zal ons langzaam dagen.

[p. 206]

III

een plots besef van bestaan. één blik en wij openen
ogen. ons ik is gretig, fantaseert
over een dubbelleven:

wij stappen uit het verkeerde bed. in onze haren
verzamelen wij niet thuis te brengen geuren.

voortaan willen wij elke dag
een rijkelijk ontbijtbuffet.

nooit willen wij blijven,
wij reizen en reizen en reizen.
in heel de wereld zijn wij op zoek naar ons.