Het Liegend Konijn. Jaargang 9



[pagina 84]
Merelbeke revisited Aan de Verbodene vertelde ik waar metafysica vandaan kwam. Ik wees haar op de weiden, ondergelopen in het voorjaar, modder en loze vruchtbaarheid, waar de verspreid grazende vogels zochten in wat geen wintergras meer was. Hun namen, zei ik, zijn die van Bashō, Borges, Dionysios de Areopagiet, en zij die we ons verbeelden. Ze keek en hoorde hoe ze kwaakten, piepten, knorden, floten, opfladderden en verdwenen in wat ooit een allegorie moet zijn geweest. Ik legde mijn hand licht op haar arm, en zij, die keek als voor het laatst, zei dat het onze zielen waren, en ik, die zweeg omwille van dit plots teveel, ik dacht aan wolken op die oude, glazuurverdichte doeken van lang gestorven meesters,
[pagina 85]
de schilderijen die nooit waren en ons hier bestendigden, een oogwenk lang.