Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 83]

Het vuur

Ze zaten in stromende
regen, spraken in tongen
het orakel tegen.

Hadden een woord voor
beuling en voor nacht,
voor zwanger zijn en
huilen in de schemer.

Hun vingers zijn doorschijnend
als ze zingen; het tegenlicht
is hun bekend van mythen
en legenden.

Maar in de verte is
beweging voelbaar, dat
wat de tijd wegvreet.

Je ziet het gloeien in
de holte van hun ogen,
leeg en donker als een
langzaam dovend vuur.

Ik zal een van hun vrouwen
roven, woestijnwind lispelen
in haar Neanderthaleroren en
haar vertellen over de leugen
en de geile, zachte duur.