Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 71]

Chirurg

Hand in de nek, als om weg te wassen. Wrijft
tot de tover uit haar hals blinkt in omgehangen
juwelen. Ze laat niets los. Er komen oude liefdes
uit haar ogen. Ze strekken zich op stoelen,

hun handen draaien filmpjes af en kleuren ze
breed gebarend in. Aan beide kanten snijdt het mes:
als je kijkt, is haar gezicht in tweeën gespleten.
De zon krijgt hoogtevrees op de achtergrond.

Hoe verzinkt ze bijna in haar romp. Je moet haar
bij de schouders nemen, haar op adem laten komen
als knopen blijven steken, takken schaven, stengels
breken. De bomen rillen en de stemmen worden

door de wind verdraaid. Ze toont waar het schrijnt,
niet te stelpen. Het is een vloed waarin je verdrinken
wil. Een kwetsuur waar zij je van af moet helpen.