Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 70]

Instrumentalist

Je zoekt een hand, een schelp, om te vatten
wat op haar schouders dwarrelt. Ze wenkt je.
Haar vinger is een splinter. Jouw stem staat in de schuld.
Je strijkt bloedende bloesems van de bank en streelt

haar ongeduld. Dan maak je je los van het besef
dat wat ze bevecht, jou treft. Schaduwen vallen schaars
als vorig jaar in Marienbad. Tijd kromt vingers rond de hals;
de strijkstok spant de eerste noten. Tussen de struiken

zindert de warmte nog wat na. Muziek verwaait
en wordt een vreemde. Ze strijkt haar haren
alsof het snaren waren. Je laat ze uit de klankkast
groeien. De heester bevlekt het grasperk, zo licht gekleed.

De partita hangt in de tussenruimte tot ze vrije doorgang
krijgt. Zwijgen stijgt op; iemand legt het spreekkoor om.
Tussen hen in krijgt haar gezicht weer vorm.