Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 65]

Moeders dag

Op een morgen, terwijl hij koffie zet
beziet ze haar leven: de gebroken onschuld,
een misrekende stap, haar gestriemde ringvinger.
‘Ben ik wijs geworden’, vraagt ze hem,
terwijl ze haar ochtendorders
en dagbemoedigingen mist.

Boven bij het nemen van haar stortbad
telt ze op, trekt ze af, noemt als uitkomst
zichzelf waanwijs maar vergeet
de rest die ze wel weet.

Wanneer ze met de waterdamp praat,
het vlees blakert, tegelijk de post doorneemt
en omagewijs haar hand verbrandt,
herinnert ze zich de echo van hun lach
en negeert zo de nieuwe stilte. Op dat moment
is ze blij dat hij naast haar komt staan.

Later op de dag vouwt ze
met een schalkse daadkracht hun week
en naamtekent nog een laatste keer
hun hemden met haar duim.

Dan ziet ze haar gesteven plooien
om hun lijven en hoort hen beweren
de wereld te kennen. Onder zijn oksel
voelt ze hun zacht gekartelde kussen.
‘Ook hun onschuld wordt aangevreten’,
bedenkt ze.