Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 27]

Het buikje

Het rust in de lakens vooraan,
nauwelijks aanwezig,
verborgen noch verzwegen,
alleen uit de aandacht,
niet te ruilen voor de overkant.

Oog in oog
met de spiegel,
mateloos de afstand
tussen weerschijn
en verdoken besef.

Onder de hoede
van blonde iconen,
metaforen voor voeden en telen,
de vlinder onbewogen,
nauwkeurig gladgeschoren,
zonder macht
boven de tweesprong
van het geslacht.

Weggemoffeld
achter de rug,
blind en tijdeloos:
wachtend marmer.