Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 247]

Bernard Wesseling

^o Amsterdam, 1978

is ook prozaïst.

Recentste bundel: Focus (2007)

[p. 248]

De haren uit het putje

Onbezorgd tot op die dag, wilde ik opeens niet meer leven
alsof spijt de grootste zonde zou zijn.
Verhuftering en vertrutting deed ik voortaan wijselijk af
als twee zijden van dezelfde medaille. Ik verschafte me
een vriendin met wie je ook kon lachen. Een carrière bleef
niet uit. Ik volgde een kookcursus, genoot van eten en
gegeten worden en las psychologische thrillers, de kennis
waarvan ik me nu en dan bediende in gesprekken.
Vaderschap aanvaardde ik joviaal. Ik ging tijdig vreemd,
zodat er in ieder geval genoeg van me gehouden werd om
er iets tegenover te zetten. Kortom, mijn keuzes hadden
een heilzaam effect op mij en de mijnen. Slechts een keer
- een incident en een fictie bovendien - droomde ik dat
gebrek aan strijd van mijn leven een onwaardig leven had
gemaakt. Volgens mijn dagelijkse wederopstanding in de
marge kwam alles dan ook vanzelf: geboorte, groei, sterfte.
En, zo wilde opdringerig de pointe, ging ik schreeuwend
onder met de zon achter de heuvel van mijn ontzetting.