Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 217]

Troost en de dingen

Troost lag over de dingen.
Dat was nodig.
De muziek speelde het niet klaar.
Ook in gesprekken lukte het niet.
De muzikanten dropen af.
Gezichten werden verwisseld,
aangepast
tot iedereen tevreden was.
Dus tot ieder weer het zijne had.
Toen was het stil.
Verontrustend,
je kon je eigen gedachten horen.
Van een feest was geen sprake meer.
Toen werd er maar in de handen geklapt.
Om de gedachten te overstemmen.
Tot ook dat wegstierf.
De dingen omringden ons.
Zo lange tijd al.
We konden ze aanraken.
We dachten dat er stof op lag.
Maar het was troost.