Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 205]

Tonnus Oosterhoff

^o Leiden, 1953

is ook prozaïst.

Recentste bundel: Handschreeuwkoor (2008)

[p. 206]

[Dichters storten zich namens de mensen]

Dichters storten zich namens de mensen
in donkere wateren: er is daar iets
ondragelijks dat gedragen dient.
Iedereen die juichte wordt stil.

Nephoorngeschal, diepzeebeeld.
‘Zet je eigen storyboard om in echte video!’
Geweldige acteur, je hebt alleen
larrikin harlekijn boeman
nog om zeep te helpen.

In elkaar verward, binnenstebuiten opgehangen,
soms waar niet steeds betrouwbaar, als de slinger van een klok,
de nachtwind draait aan hun touwen ze rond en terug.
Nachtkrabbel, 't is nachtkrabbel in het donker zijn alle
Kijk, buiten! Nu we toch zijn in de nacht
kijk, buiten! Staat de steelpan gevaarlijk
dicht boven de schoorsteen moet roken
de staartklok loopt goed voor langs
hoogte vrees achter over liggend de theaterschoonmaker,
de omgekeerd in de diepte vlag nausea
hij was zijn eigen beste klant, de dealer, de waard,
de dood, hemelsegment.
Het doet me ergens aan denken aan een bestaan
dat voorbij liep op een brug verder.

‘Meneer mag ik u iets vragen?’ ‘Nee, nee.’ ‘Eikel.’

[p. 207]

 

De kleuterschool bel gaat een tekening maken

 

van Eekhoorn, zijn armpjes om de n

 

en van de eikels drupt onschuld. Het verleden,

 

de gezellige dikke man met de druiven in de mand

 

de druiper in de hand op de brug waar gevolgd

 

de bedelaar met de surveillancecamera wordt.

 

 

 

Je bent vergeefs op aarde, bourgeois dichter, je leeft voor niets

 

met je argwanend gemompel. Omdat niemand luistert meen

 

jij dat je respect verdient. Je vindt: ‘Ik mag

 

eerbied vragen.’ Waarom? Waarom mag jij dat?

 

Niemand verwaardigt zich een antwoord,

 

de bedelaar spuugt op de grond.

 

Meneer mag ik u iets vragen. Nee? Eikel.

 

Overbodig zijn, boventallig, overtollig zijn

 

en dit weten en toch leven, een buikje hebben. Kun je niet tellen?

 

Je twaalf lezers, je veertien belachelijke lezers.

 

Ze zijn als jij. Als jij... wilt? Nee, als jij. Dienen voor

 

niets deugen; ze stemmen met je in

 

als je zingt in de lege kerk,

 

de kerk met de galm, de douchecel

 

als je het enige preekt wat je weet:

 

‘Vlakbij de waarheid is niemand depressief.’

 

Omdat de waarheid zo meevalt? Nee, daarom niet.

 

Maar omdat de waarheid

 

 

 

slijpt aandachtig de punt van zijn pijl.

[p. 208]

 

Lezers zijn stel je je voor als jonge vaders.

 

Ze ijsberen op de gang voor de operatiekamer.

 

Ze horen schreeuwen. Chirurg of patiënt?

 

Wordt daar een fout bekend? Is er iemand

 

daarbuiten zoals er iemand hierbinnen is?

 

De bijfiguur, de figurant, het voorhoofd op de n,

 

de armen om de poten, weet al: hij komt vandaag

 

aan de beurt in de geschrapte scène.

 

 

 

We wachten, beker zonder rand of bodem;

 

voor een acteur is omhooggevallen

 

geen kunst. God joh, je bent een acteur,

 

wist je dat? Echt! Geweldig! Invloed onder de

 

Daar lig je dus helemaal niet ziek maar

 

omdat je acteur bent. Geweldig!

 

 

 

De acteurs gorden zich aan,

 

steken hun armen in de bewegingen,

 

reeds schiet het galeischip van gevoel

 

voort, diepblauw is de zee.

 

 

 

Een haai had een radio ingeslikt.

 

Door de stand van zijn tanden

 

was het dier niet in staat deze aan de zee

 

terug te geven. In elke baai die hij aandeed zong

 

haai noodzakelijk de liedjes van het land.

 

Als hij niet gezonken is wordt hij

 

door het leven nog voortgeroeid.

[p. 209]

 

Half één, nachtkrabbel al. Ik leg

 

voor vandaag het dichterschap af.

 

Nu ik na het tandenpoetsen gorgel en daarna

 

onder het uitstoten van zeehondgeluiden

 

ritmisch op mijn lul sta te wijzen

 

die uit mijn pyjamabroek hangt,

 

lijk ik in niets op mijzelf.