Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 156]

Toerist zijn in een elandloze stad

Er bestaat een snoeverige duif
Deze ochtend bestond hij nog
Hij at de peperkoekkruimels van een matroos
De matroos had een blauw oog
Hij sprak mij aan in het Duits
Ik zei in het Frans dat ik ook maar een toerist was
Hulpeloos en panisch
‘J'ai tellement soif’, zei ik nog
Maar hij bood me zijn thermosfles niet aan.

Ik ben thuis
In de stad van de verslagen duiven
Zo worden ze geboren
Geniepig en ambitieloos
Profiteer ik van de warmte van een wachtkamer
Zonder eczeem heb ik hier niets te zoeken
Ik blader in een tijdschrift
Een artikel over Lapland kan mij boeien
Omdat ik er nooit zal geraken
Een vrouw met vettig haar mag mijn knie aanraken
Het is onwillekeurig en ze bloost
Ik bied haar mijn fles aan.

Mijn fles is gevuld met jenever
Ik zeul die fles al jaren mee
Samen worden we oud
Drinken kan iedereen
Geruststellende klopjes geven is veel moeilijker.

[p. 157]

 

Fier trotseer ik de koude

 

Die eigenlijk mild herfstweer is

 

Ik kom een visser tegen

 

Die mij aanspreekt in het Frans

 

Ik zeg in het Nederlands dat ik honger heb

 

Hij geeft mij zijn volledige peperkoekreep

 

En neemt mijn fles jenever aan

 

In het buitenland zingt een snoeverige duif

 

Een toontje lager op een dode matroos.