Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 158]

Boter voor de ter dood veroordeelde

Hij koopt vershoudfolie
Want je weet maar nooit
Iemand heeft de marsepeinen bloemen
Van de taart gepulkt
En aan een dementerende vrouw gevoerd
Ze verwachtte paprika chips
En sproeide de rozen in je schijnheilige tronie.

Hij blaast stof van een stereo
En van een opgezette meeuw die
Zijn ex-vriendin heeft achtergelaten
Hij wordt zij in mijn gedicht
In mijn gedichten zijn alle hypocrieten ik.

Ik steel een sober kruisje
Het is minder omslachtig dan berouw
Ze heeft een dik vel en mist het niet
De taart verdwijnt in een schutter
Die hardnekkig goedgelovig is.

Hij gelooft dat ik boter nodig heb
En bleekwater om bezoekers zonder schaamrood te ontvangen
Aan de voet van een promotiepiramide
Vertelt hij een anekdote over een Ierse schoorsteenveger
Die het veulen van een notarisvrouw terugvond
Zonder hoofd in haar paraplubak.

[p. 159]

 

Thuis drink ik bleekwater

 

En smeer boter aan de krabpaal van mijn kater

 

Mijn bezoeker is mijn moeder

 

Ze eet het laatste stuk taart

 

Met blote handen die een kwartier geleden

 

Een gestrande walvis op een loonfiche hebben getekend.