Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 102]

Vissersvrouw uit Ithaca of elders

Ik sidder en ik bibber voor zijn thuiskomst. Zoveel jaren al
hoor ik alleen mijn breinaalden tikken, dat ik mijn spraak ben
kwijtgeraakt. Straks moet ik met hem - kan ik het nog? -
vijf, zes woorden wisselen die uit mijn strot verdreven zijn:

‘schat’ misschien? Intussen heb ik zelfs mijn stilte
ingeslikt. Zij zit in mij gekneld, raakt nooit meer
uit mij weg. Maar in mijn hersenpan bonkt onaflatend
het burenlawaai, de roekoe, het dubieuze geroddel

omtrent meneers gereputeerde flierefluitende afwezigheid.
Wie bood mijn globetrotter zoal onderdak? Hoeveel bitches
zonder kraak of smaak? Terwijl het maar bleef lekken
in mijn huis en ik al eeuwen snakte naar ik weet niet wat,

bij Zeeman wol vond voor de sokjes van een schepsel
dat niet komen zal: mager broedsel dat ik desondanks
dag in dag uit hoor blèren naast een teddybeer
en wiens gekrijs mij meer en meer de keel toeknijpt.

Groot is de Egeïsche zee, groter de Ionische, groter
de Libische, maar uitgestrekter nog die zee van spijt.
Verder en verder wijkt de horizon zonder mijn vent.
Heel dat bestaan van me: geen donder schiet het op.