Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 101]

Venus' epiloog

Wanneer ik afscheid van u neem, beobacht dan vooral mijn achterste.
Heb ik soms niet de mooiste billen sinds het quattrocento?
Ik vraag mij af: hoe naakt bent ú onder uw nette kleren?
U bent mij lief. Erbarme dich, al was het maar één keer.

Herr Cranach is nu uitgekweeld. Goddank! Ik hou het, ewigweiblich,
beduidend langer uit. Kijk, ondertussen ben ik piercings rijk
en talloos veel tattoos. Een roze tanga draag ik thans en een beha op maat.
Geen tijd voor oude meesters dus. Zet die van mij gerust op straat,

hij zou mij toch niet meer begrijpen. Niet dat ik hier
sofort een megaster verschalken wil. Ik ben al blij met elk
van u. Nog steeds ken ik als stoeipoes mijns gelijke niet.
Ik ben op verre na niet aan mijn laatste party toe.

Mijn mond, akkoord, werd groter met de eeuwen.
Maar wil een uwer hem nog zoenen: Bitte. Gerne.
Dan kies ik voor een oogopslag vol hunker naar de sterren.
Ik heb, al ben ik grofgebekt, nooit afscheid kunnen nemen.