Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 85]

Volgeboekt

Het gewicht schommelt voor je
uit, die bol van kloppend vlees
en wiegeliederen die zijn
schaduw op mij werpt
als een lasso.

Ik word steeds kleiner, steeds
leger als ik kijk naar al dat vol-
geblazen jij.

Je staat nu bijna op springen,
houdt niet op met zingen tegen
jezelf, tegen jullie die dezelfde
voeten hebben en wandelen
in zeemzoete monologen.

Ik en mijn vaderschap kunnen niet
anders dan aan de kant staan
wachten, want je lijf is volgeboekt
met leegstaande moeders.