Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 84]

Woordenschat

Razend ren je door onze vrienden-
kring, telefoneer je, schal je
met de bazuin van je buik
dat het zover is. Dat het zo
dicht is, die baby binnen handbereik
van je stem.

Je blijft maar herhalen
dat je staat te trappelen
als een foetus.

Allen moeten we luisteren
naar hoe je woordenschat rammelt
onder je navel, hoe je tatert
als een kleuter, een kleine
die niet wil gaan slapen zonder
het verzinnen van eigennamen.

Pas 's avonds kom je naar mij,
met je tong als een vuile broek
die ik desondanks weer wassen moet
in je spraakwaterval.