Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 222]

De opkamer

Links en rechts koffers en kisten, metaal
op de hoeken, leren riemen om de buik.
De vochtige geur van schimmel en kalk.
In de deksels namen en cijfers gekerfd.

Eén staat open. Een spin zit stil, spant
draad aan foto's van kinderen onbekend
en brieven, handgeschreven, gescheurd.
Onderop de kleding die ik al dagen draag

en een gedachte, opeens, waarom nu?
aan een stad in het zuiden, de zon hoog,
de straten leeg, de luiken één voor één
gesloten wanneer ik passeer en stapvoets

langs hoge muren de poort achter mij laat,
tot in een bos, koperbruin, geen pad te zien,
de grond met droog blad bedekt, onberoerd.
Mannen en vrouwen, onzichtbaar, springen

van boom tot boom, roepen elkaar, spreken
een taal die ik niet ken maar wel versta. Ze
lachen mij toe. Met een klap sluit ik de kist.
Mijn naam vervaagd, de datum verlopen.