Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 221]

De waterkamer

Het dak een koepel zonder licht. Zwart water
tot aan de schouders. De voeten klem. Nevel
cirkelt rond mijn hoofd. Een bootje komt langs

mijn ogen, aan het roer een oude stem: hé jij,
luister eens, doe niet alsof, je kent me wel, van
vroeger nog, we zwommen samen in de nacht.

Ga weg, roep ik, of nee, kom terug, help me eens.
Ik sta hier in een zwavelwolk, vies en warm en
ongezond. Het water stijgt als lucht verdwijnt.

Hij lacht en zegt: ik dacht dat jij nu beter wist.
Wie heeft de kraan kapot gemaakt? Kom,
neem een duik. Ik ben er bij als jij verdrinkt.