Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 210]
Het schrift Soms ademloos, met ingehouden hart zaten we te staren naar de woorden LONGEN LIPPEN WATER MOND in onze rondte verschenen, verdwenen ze en maakten plaats voor andere, LATER we zagen rijmen, WOND, verwanten en nieuwe kansen want het diepe ZWART voor ZON werd Gorters ZON GELUID drongen doodgeboren woorden door als TWITTER dan klonk gekwetter en wie het hoorde was verlost, vrij van muren, impulsen, huiver, theater een woord legde zijn hand in de onze en werd onze moeder, even ons kind * is het toen langzaam gaan vallen, het doek of leerde het schrift dat het altijd al viel niet tussen ons en het dierbare land van wilgen, rivieren, rennende hazen maar in de leegten van zijn letters zelf het stuifsel dat het universum is
[pagina 211]
dat ons dichtte, bij het scheiden dwong alleen te zeggen wat nog zichtbaar was: de straathoek die ons om zou slaan, afval allerwege, de mensen doen het huis op slot