Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 209]

Niemand

Toen hij was uitverteld en slapen ging,
de oude walrus op het bed van zand
waar ook de vissers rustten na de vangst

begon in het gevlochten riet rondom
bij zachte wind het lacherig gefluister
van honderdduizend dingen, al die krekels

die hij met de jaren niet meer horen kon.

Hij wist dat nu de zee zich terugtrok
de ritseling over haar natte lippen kwam
van kiezels, niet te vermalen in zijn tijd

en fijne slakken die zich lustig wentelden
met in hun donker huis de stuiptrekking
van jonge vrouwen, met zichzelf alleen

zolang hij zijn helden oefende in kunst.

Zo sliep hij in, de dove en de blinde,
en proefde al niet meer de bitterheid
dat alles wat hij op zijn woord ervaren had

(een man in rouw over zijn vriend, een reis
van het verlangen naar de ene vrouw)
bestond bij gratie van het vege lijf

van wie zijn naam niet schrijft: