Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 208]

Betlehem

In het eigen huis is het behaaglijk
zoals nergens. Waar wij zijn is het niet
en wij zijn het verdwijnen waar het is.

Stook zijn vuren op, de verzengende
niet maar de zingende, de vreters niet
maar de voedende, als wij ze voeden.

Van alle warmte die we nodig hadden
zijn wij gebleven. Het lichaam rilt en
hijgt nog na, onze nachten zijn legende.

Straks is het ochtendrood de late gloed
waarin de stal van Betlehem oplaait,
sjirpend als krekels smelten mens en dier.

Een regen dwarrelt naar de koude velden
boven ons, een fijne as van huisraad,
beddengoed, een jurk, een broek.