Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 149]

Onkunde

Mijn huis, de grauwe mossen in mijn tuin, mijn stapel
witte dekens, schrift waarin mijn lelijkste gedachte

ooit, mijn eigen toppunt van kleinmenselijkheid: dat alles
erft geen kind van mij, geen echtgenoot noch vriend,

maar wie de fraaiste associatie maakt met het woord
‘boom’. Iets nieuws schrijven, een eigen beeld vinden bij

dat begrip, mij lukt het nooit. Maar wanneer ik vooral
tekortschiet: denkend onder elzen, esdoorns over wat

precies een ander kwelt. Zus vreet iemand stuk, meen ik
soms en dan daarna blijkt dat iets heel anders hem, haar

tergt. Het verkeerd inschatten van andermans kwelpunt:
misschien de meest courante en/of allermooiste

denkfout tussen mensen.