Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 148]

Rijst

Bij grief groef ik mijn hand in een zak rijst
en stuurde in een omslag steeds een korrel

terug naar herkomst, naar een boer in Angkor die op
zijn beurt keer op keer een knikker zond bij onverhoopt

geluk, als wonderwel een mijnscherf slechts zijn vrouws
voet had verbrijzeld of zijn oogst niet was verloren door

een storm. De laatste korrel die ik naar hem zond: rond
Pasen nadat jij en ik weer knikkers voor elkaar

verstopt in het huis in plaats
van eieren - wie in één dag al de zijne vond, mocht

weggaan voor altijd zonder verwijten - en je de mijne
nauwelijks verborgen had, alle zeven naast de plint, voor

het grijpen.