Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 111]

Ander einde

Het gaat heel anders dan in twintigduizend dromen.
Geen barse commando's in het Duits, zware laarzen
op de trap, splinterend hout - het einde komt als
een begin. Discrete klop, vriendelijke stemmen

met accenten die ik niet herken, camera's in plaats
van bajonetten. Zee van flitslicht. Ik doe mijn ogen
dicht, huil als een kind. Het is te veel. Men houdt
niet op ons uit te leggen hoe de oorlog is verdwenen,

dat er na twintig, dertig jaar nog soldaten verwilderd
het bos uit kwamen, dat wij zoiets zijn als die soldaten,
dat ik beroemd ben, wereldnieuws. Ze praten maar.
Ik ben tachtig jaar, stommel de trap af, voorhuis door,

omhels de kastanje achter het huis. Achterkleinkinderen
bewegen zich onwennig over straat, door filmploegen
nagestaard. Hun handen gaan langs nieuwe muren.
Niemand geeft antwoord als iemand iets vraagt.