Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 229]

Bron

Draaiden de klink een halve slag rond,

gingen de deur door, de binnenplaats over

namen het overpad langs van de buren

het afgedekt zwembad, tegen de helling op, stegen

tot haast bij de Zwitsers, voet boven voet,

kwamen vlak daaronder tot stilstand

op het vlakke dat liep langs de rand van

wat op de kaart een ravin werd genoemd

maar dat afgedekt door rozen en bramen

een net was van stekels en haken dat je kon vangen,

mocht je er vallen, gevolgd door het vallen

van water (wetend dat water inmiddels

de waarde van olie destijds, rekenden ons

sjeik en schlemiel tegelijk, waren gratis getuige

van kringloop), hieven toen knieën de brandnetels door

en over een vlak van beton in de grond, een jaartal

erop, de naam van de plaats, een gehucht,

handvat daarnaast dat eenmaal per jaar kreunend getild

zodat je zag hoe het stond met de voorraad,

de kans op verspilling, met de zuiverheid ook, hoe

het leven zou staan in de huizen beneden dat jaar,

maar de tocht had als doel een deur in de rots

met in mensenhand source erop - niet zoals vlak

in de buurt het pralende Source de la Loire, of van

[p. 230]

 

welk ander zichzelf, met meer allure dan dit,

 

zuiverend, uitbreidend, maar zich tegelijk ook

 

verdampend, vervuilend watersysteem - enkel bron,

 

 

 

zonder meer, een verbond tussen buren en jullie;

 

daarna wisten jullie de weg achteruit stap voor stap,

 

als water omlaag, en stelden de zinloze vraag

 

 

 

hoe en welke rivieren van naam nu voorgoed

 

uit hun stroombed waren gewekt,

 

hoeveel bevaarbaarheid voorbij welk Schaffhausen

 

 

 

van de deur van de bron naar de deur van de klink

 

tot achter die deur in een delta van douches en kranen,

 

in welk water je straks werd gewassen

 

 

 

hoorden binnen berichten van hoe de woestijn over zee

 

was voorafgegaan door een sprinkhanenwolk,

 

door duisternis over het land en jullie maar wachten

 

 

 

op droogte.