Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 231]
La mémoire se cultive par l'usage Wat valt er meer te weten van de bergen als ze zich verhullen tot coulissen en decor zo gauw na frisse regen in het dal uit mist een lege wereld optrekt, wat als vanuit de schoorsteen, kachel aangemaakt, slingers van vraag en raadsel opstijgen wat als de vleermuis als een doek de nacht laat vallen en wij weten, ja, de bergen houden zich discreet gedeisd, wat als het kilometers hoge vliegtuig de gelijke van een hemellichaam wordt wat weet je van het landschap in de nacht, of je nog bent waar je dacht dat je was, je eigen Europese huis, of heersen wetten van de jungle om de hoek, blijkt straks je huis gebouwd van blokken sneeuw, en moet de dag beginnen met een bijt? Hoe weet je waar de kachel werkelijk brandt? Je weet wel dat je lang geleden dacht dat als een aardrijkskundekaart op school de hele wereld paste in een rol die in de hoek bleef staan totdat de strikken los hij weer werd uitgerold - dromen deed je 's nachts en overdag - viel alles op zijn plaats;
[pagina 232]
zo bleef de wereld dag en nacht gesmeerd. Hoe zit dat nu, op je balkon boven het dal, nu dat je overal kunt zijn geweest maar nooit achter coulissen, wat is dan je herinnering aan wat je droomde, wat je zag, anders dan iets dat in de lucht zit en blijft hangen?