Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 228]
Reservaat Zaten wij op een duintop, was het het bekende liedje, van de wind die op het hoogste punt en hopen dat het uitzicht niet bedriegt. Eerst in de diepte langs het strand, een golf de horizon, gericht op hond en kind, op zon en wind, werd je vanzelf gedachteloos en vrij. Toen onder prikkeldraad omhoog, het verse nauwelijks begroeide duin, het reservaat. Het was verboden, maar daar zaten wij, vrij als de zee die schitterde in zonnegloed, een vol gemoed van dat je zoiets zong zonder te weten wat het duin nog meer was dan bestemming van het achterland. En nu hetzelfde haast: de zeespiegel in stukken in de ochtendkrant was verder van je bed dan nu je keek voorbij de opgebolde horizon. Een stip als een begin; we konden alle kanten op.