Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 186]
Thuiskomst Vogels roepen door ons heen Roepen wie we zijn Laten ons met het lijf alleen Ze dwingen en ze zingen ons Voor de bomen voor de mensen Nu en dan duwen zij zich af Vallen naar boven Glijden naar dat bevroren punt In ons oog Dat plots verdwijnt in een put Daar de overkant voorbij Die hen onzichtbaar maakt Als vogels zonder land Vleugels van pure ruimte Omrand door het nest van licht.