Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 134]

Variatie 4

Hij

in ons ligt een eenzaam
dier, loert het gevaar
dat wij niet weten

legt het zijn adem
in onze nek en wij
maar wachten tot de tijd

zijn tanden zet van
het hagelwitste dat tikt
tegen het uitzicht en in gedachten

ontsteekt verdriet haar pijn
en eet het bed
van onze lichamen
de dromen weg

Zij

de kamer plukt het weer
uit de lucht, de plankenvloer
meet zich in trage trapezia

de zon aan, de nacht uit
het blauw in het venster
wolkt melkwit de tijd in

een vroege trein verzint
een bestemming, een hartslag
in het gezicht van de slaap

een kraai zet zijn bek en trekt
een kras, een horizon van glas
om te dromen is het nog
te laat