Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 27]

Urnenveld valt in scherven

Homo bulla (Erasmus)

Urnenveld valt in scherven omlaag,
de kant uit van het Pleistoceen;
naar galappel geurden de looihuizen
langs de Langstraat naar Schijndel.

Hard is de dijk en zachter 't veld
zuidwaarts, een paar Keltische namen
klinken nog bij een dorp of rivier.
Struikheide met de kleur van jute

strekt zich ledig uit. Noch ik of
de wolk dreef ooit hier waar een eeuw
geleden, de Orenaannaaier speurhonden
judaste en de arme Elvis verdobbelde

later aan de goktafels van Las Vegas:
wee geslechte dromen: zilver wiste
als peper, sporen uit; kermisvolk
sloeg muziek stuk op de uienvelden.

Lente stormt opwaarts! en vuur adert
de takken. In 't Nathuis van Kurkland
drogen de hoge koeienhuidenstapels
opdat de voet warm verder snelt.

Jokers en demonen hinkelen overal.
Het regent ginds ook, zei de Lachduif.
Onuitwisbaar dna van de zangen,
de wind van goede wil waait altijd.