Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 186]

Bèze

Voor wie in diepe duisternis dit dorp doorkruist,
niet wetend wat er achter deze gevels huist,
rivieren, bomen, pleinen, lanen laten zich
niet lezen, alle luiken lijken eeuwig dicht:

weet dat je in het ochtendlicht terug moet gaan.
Al is de zon niet opgezet en trekt van leer
de westenwind - aprilse grillen gaan tekeer -
een openbaring kan met rubberlaarzen aan.

Een laan van honderdjarige platanen leidt
je naar de bron die als een akkerwinde springt
over het water, neuriet in zijn loop en zingt
over het vlieden van de altijd klaterende tijd.

Je weet dit is mijn plek, dit is mijn eeuwigheid.
Je merkt het aan de eenden hun hardnekkigheid.