Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 184]

Besalu

We wijken af van het gangbare waar
zo'n stadje mee kwispelt: de schaduw
van portiek en parasol, de charme
van souvenir en straatmuzikant.
We nemen de trap naar de achterkant.

Mijn dochters vragen wat
er daar dan toch te rapen valt.
De rotsen, de rommel, de was?
In quasi onverstaanbaar Catalaans
ratelt de brug over de revolutie.

De bedding zwijgt in alle talen
van de grote overstromingen.
Een kat miauwt zich los uit de grond.
Buigt zich naar de holte van een arm.
Lavendelvingertjes grijpen de zoom

van een jurk, reizen in de voering mee,
schuren zich lelijk bij het wandelen.
Ver van de zonnewijzer neigt zich
een strohoed over kool en kropsla.
Hij drenkt een dorstige tomaat.

Met wissen bindt hij stokbonen op.
Zo ondersteunt hij het reikhalzen.
Zo overzichtelijk dat alles hier is.
Het onkruid voegt zich naar de hark,
de oogst naar de kruiwagen,

[p. 185]

 

het zand naar de spade, de gieter

 

naar het water, de avond naar ons.

 

In smeltend licht terug naar de kust,

 

met de rust van bedjes, de zekerheid

 

van gerimpelde handen over ons.