Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 129]

Inauguratie 44, take 1

Alsof hij ons zijn mooiste muziek laat horen
en aangeslagen zeggen wil: hier, dit moment,
vlucht zijn stem ontredderd in hem weg
en stokt zijn uitentreuren eed en staat hij
sprakeloos oog in oog met de wereld.

En in die ene onafzienbare seconde
glinsteren al de uit zijn hoofd geleerde
woorden onophaalbaar in zijn diepten
tussen ander weggezonkens zoals het ogenblik
waarop hij plotseling klok kon kijken als kind
of wist: die kant is links en die kant rechts.

En hulpeloos rondzwemmend in zijn
verstomdheid glimlacht hij naar zijn vrouw
die naast hem staat en naar hem teruglacht:
het geeft niet schat, ik hou van je, we houden
allemaal van je, we hebben allemaal
het grootst mogelijke vertrouwen in jou.

Maar zal hij iets voor ze kunnen doen
de doodgoede angstig onwetende
doorsneespaarders met hun vlaggetjes
langs Pennsylvania Avenue die vandaag
hun oude dag niet meer vrezen,

zal hij iets voor ze kunnen doen
de wanhopige huisverkopers voor de buis
in Europa die hun villa's met dubbele
garages, openhaarden, toiletequipages
aan de straatstenen niet kwijtraken -

[p. 130]

 

zal hij iets voor ze kunnen doen

 

de leergierige meisjes in Mingora

 

die van mullah Fazlullah niet mogen leren,

 

 

 

de jongen in Gaza wiens toetsweek

 

onbepaalde tijd werd uitgesteld

 

en die nu gravend naar zijn neef

 

een schaap bevrijdt dat ligt te blaten

 

tussen aluminiumresten en dode eenden -

 

 

 

en goddank worden hem nu reddingswoorden

 

toegeworpen en hijst hij zich haastig weer

 

op de steile oever van het ceremonieel.

 

 

 

(21 januari 2009)