Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 131]

Uniek gedicht

‘Het was een unieke week,’ zegt iemand op de radio.
En vandaag is een unieke dag, denk ik.
De lucht is guur, ik begin dit gedicht
over een EO-actualiteitenprogramma om elf uur.
Een uniek gedicht
want daar gaat het niet vaak over in de poëzie:
de actualiteit, laat staan
een actualiteitenprogramma.
Waarom eigenlijk niet?

Misschien omdat actualiteitenprogramma's
er over het algemeen niet zwaar aan tillen
meteen na zichzelf voorbij te zijn
terwijl veel gedichten er juist naar streven
zo eeuwig mogelijk te blijken.

Daarnaast worden gedichten graag in stilte geboren
terwijl door dit gedicht voortdurend mensen
heen praten terwijl ik het maak
zoals de bekende omroeppersoonlijkheden
Embert Messelink en Andries Knevel.
Echt lekker schrijft dat niet.

Maar voordelen heeft dit gestoorde schrijven ook.
Ik ken geen gedicht waarin de huidige Staatssecretaris
van Economische Zaken Frans Heemskerk
komt vertellen over zijn kritiek op Obama.
‘Ik wil hem graag helpen,’ zegt de bewindsman. ‘De handel
ontbreekt in zijn verhaal. En protectionisme is slecht
voor de duurzaamheid, voor ons en de Amerikanen.’

[p. 132]

 

De Staatssecretaris was kortgeleden nog op handelsmissie

 

in Dubai en Abu Dhabi met Willem Alexander en Maxima.

 

Die zitten niet aan tafel bij Knevel en Messelink

 

maar wel in dit gedicht. Net als Obama.

 

Een hele eer voor dit gedicht.

 

 

 

Vrouwen vind je van oudsher veel in poëzie.

 

De kersvers aangetreden hoofdredactrice

 

van het feministische weekblad Opzij

 

Margriet van der Linden nog niet.

 

Zij zou iets komen zeggen over haar blad

 

en zichzelf maar vandaag is ze ziek.

 

Toch zit ook zij in dit gedicht.

 

 

 

Net als de Voorzitter van de Tweede Kamer,

 

Mevrouw Gerdi Verbeet. Telefonisch vertelt ze

 

hoe ze in het geheim bij de Nederlandse soldaten

 

in Uruzghan is geweest. Die zal het niet baten

 

maar zelfs zij zitten veilig in deze regels.

 

 

 

Wat een actualiteiten en belangrijke mensen

 

bij elkaar op een paar onnozele poëziepagina's!

 

Wat een uniek gedicht inderdaad!

 

 

 

En toen was het klaar en moest ik het telefonisch voorlezen

 

in de uitzending en zei de Staatssecretaris

 

gevraagd naar zijn mening:

 

‘Frank heet ik’ en leverde politiek commentator

 

Steven de Foer, van de Vlaamse krant De Standaard,

[p. 133]

 

(die aan het begin al even zijn visie op de afgelopen

 

week mocht geven - een week waarin hijzelf helaas

 

Obama's inaugurele moment suprême had gemist)

 

ook nog als commentaar: ‘Best aardig ja

 

maar een beetje raar. Het rammelt. En het rijmt nie.

 

Waarschijnlijk is het avant garde.

 

Zo schrijven ze allemaal over tien jaar.’

 

Knevel, afsluitend: ‘Ja, gedichten moeten toch rijmen?

 

Is dit wel poëzie hahaha?’

 

 

 

Een interessante vraag die dit gedicht

 

nóg unieker maakt.