Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 104]

Bezoek nr 12 620

Ik tref haar aan als een zwarte hond in de nacht, hoe ze met de

kromming in haar rug

het ijskoude water uit de lekkende kraan likt en vergat dat ik het

gat van de deur ook

ken. Ze maakt zich zachtjes recht zonder me te verlaten, we zijn

de slapelozen van

dit koude land. Ooit hadden we onze kiertuin al in het klad

bedacht, maar de faalangst

maakt van ons de sluipende nachtwacht. Ik vraag of er nog

steeds plaats is in haar

bloed, of ik me mag vlechten met haar knoken, of ze me nog

moet, nu in deze kamer

het behang spreekt, het plafond alles weet. Daar, in de keuken,

tussen het aanrecht en

de oven, de spoelbak en de ijskast, gaan we zitten. Onder de tafel

wintert het bij haar,

erboven durven onze lippen niet meer te synchroniseren. Maar

wat weten het bestek,

de klok, de borden of de lekkende kraan, wat weet dit vlakke

land, van het afscheid?