Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 34]

Naar huis schrijven

De wind zaait meeuwen op de koude zee;
de ober copuleert droefgeestig in de keuken;
een middeleeuwse hand graait mosselschelpen

van zijn bord en schraapt een aars schoon -
maar het azuur stroomt uit de ogen van de dichter
die aan zijn vrouw denkt, haar tong aan tafel

mist: ‘Dompel de zon in je waterglas, schik
de lila bergen in je raam, trek je minnaar dan
je middellandse bed in, moedertje.’ Hij splijt

zijn vulpen en hij krast wat hij niet kwijt wil:
‘Je bent zo blond gebleven, lieveling;
de kleine vossen in de wijngaard, lieveling;

je reeën en granaatappelen, lieveling - wat
is dat onophoudelijke kreunen toch, wat
doen die meeuwen op mijn zee van inkt?’

Hij wast zijn schelpen en voldoet de rekening;
draagt haar de trap op en ziet in de cynische
spiegel de onverwoestbare tempel van haar

witte lichaam verrijzen. Over de rotspartijen
op het strand van haar wijnkleurige zee vervolgt hij
moeizaam klauterend zijn weg naar haar.