Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 35]

Van der Graft, 86

Dat lichaam van lang voor de oorlog
slikt morfine als een romantische dichter,
het bazelt Boheems tegen de groene fee

van de absint; het vertelt iets over de tijd
in zijn kunstmatige Parijs. De nacht was zwart
als een ziekenhuiskamer: niet schitterend

als git, niet sterrenbespat, en de wind in de bomen
gaf almaar een boodschap af. Plotseling Katinka,
ongegeneerd veertig, blozend, teruggeraakt

over het spiegelgraniet van het water.
Ze delen de dode als brood, het is de moeder,
het is de geliefde - zij die hem behoedde

voor de negentiende eeuw en de twintigste eeuw:
de milt en de razende poëzie van de nazi's.
Verder vertelt het lichaam. Er rees een rode

maan boven de rotsformaties van de hoogbouw;
ze raapte zijn ouderwetse handen op:
tot eindeloos over zijn oren, hij tachtiger.

Een verblindende insectenzwerm van licht
gonsde diep boven de openbaring wie zij waren.
Het was de tijd die hen gelukkig maakte.