Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 33]

Een liedekijn

Midden in het Nederlands draaft de schoonheid
klingelend sterfwaarts. Haar verwekker
smeekte vergeefs - de koningsdochter besteeg

een paard, geen schrikdraad houdt haar vlees
binnen, geen bloedhond in een reusachtige maan
gaat voor haar openhangende verlangen staan.

Onverklaarbaar waarom ze bij hem wil zijn;
welke orfische vertalingen van de aarde
zijn nu aantrekkelijker dan het leven zelf?

Ze kleppert onder mompelende bomen,
hoort de geeuw van de leeuwerik, aanschouwt
menig vrouwenbeeld op het galgenveld:

ongelukkige liefdes schommelen en draaien
als verzen in een lentestorm, een slagersetalage
voor vogels die geen maat kunnen houden.

Hij draait de ijzeren sleutel van de spraakkunst om,
scheidt weinige woorden van alle andere af
met zijn blanke kling; zij sterft van verrukking.

Werd zijn hoofd maar op tafel gezet; zong
zijn tong maar onschuldige liedjes over de kloof
tussen haar tieten, die naar een onbereikbare navel voert.