Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 32]

Aan koning albert

Je hebt in die bevende bejaarde, op het schild
getild door grote kinderen, een oeroud vertrouwen:
iemand moet de vader zijn van iedereen,

en je zal vechten voor dat geloof tegen de coup
van de scepsis in het paleis van je hersens -
weg met de moderniteit: zij heeft jou gebaard;

ze is gestorven en haar lijk verplettert je haast.
Een rustgevende oude man (die wat wankelt)
behoedt de wijsheid; en zijn tremor streelt je

over je onrustige hoofd, weet je. Nu haasten citaten
zich door de gangen; een hijgende bode apporteert
als een hond documenten; democraten bonken

om toegang. Een collega schreef - vergeef hem,
sire - dat uw hoge liegen door bleef gaan,
maar dichters liegen zelf en hij herriep het weer;

een lichte wrijving tussen vorst en onderdaan
is trouwens heilzaam. Die overweging zij een troost
wanneer uw volk laat wegblijft 's nachts.

U bent niet machteloos, en om terug te komen
op de subjectieve mens: maak uw genade aan hem
duidelijk, en ook uw soort apartheid, papa.