Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 30]
Natuurlijk nazisme Voor Isabel en Kris Dat allitereren van dichters en doodgaan - een vleermuis zwenkt, zwenkt om het sterfhuis, een cirkelzaag snerpt en de bomen verstijven, een kromzwaard prikt tussen de schouderbladen van een Saoedische dader... Zijn hoela. Maar tegen een onheilstijding van dierbaren is hij niet gewapend: de natuur is een nazi, ze heeft weer eens in het voorgeborchte geaborteerd. Gedompeld in hun duisternis hoort hij een schril piepen, een fladderen van leren vleugels. Hij mompelt: ‘Jij mag je graag in je uitzicht vermeien - heuvelkam, wolken, herfstige stokrozen, door artrose beslopen - alleen blijf je de vraag vermijden. Levende witte muizen, bijvoorbeeld, werpen de vraag op wanneer de slang ontwaakt in haar terrarium. Maar ondersteboven als een kosmonaut bij je eerstgeborene: het hele heelal draaide. Niet rouwen jullie om falende genen, maar om het falen van jullie verbeelding.’ Dit gedicht zijnde, breken schokkend de wolken.