Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 29]
De file Je haast je over de keiharde aarde langzaam naar huis. Nog langzamer daalt het leven als een cascade naar zee: een jaar haalt de rand, kantelt, valt op een lager rotsblok kapot. De berg is romantisch bebost maar rolt jou als een levende steen naar beneden: jij rolt maar; hoe kan je zo korstmos vergaren? Dit denk je, zij het ook zonder te denken - traag raas je naar huis, figurant in een fabel met mieren. De zonsondergang op de vlakte schemert voor je bijziendheid; Internationale Transporten dreigt je te verpletteren; er heerst een blinde orde. Waar is het adres op de heuvel, met in het licht van het raam haar portret? Zul je - als alle apen slapen - een kaars ontsteken, de nacht ontkurken; en zij, zal zij haar man (die niet zonder kitsch kan) een dienblad vol sappige vruchten offreren? Voorwaarts stottert de avond, voorwaarts beweegt zich de optocht der mensheid. Je geluk ronkt verdorie als zware motoren.