Het Liegend Konijn. Jaargang 7



[pagina 28]
De rat Wonen op braakland met keutels, omsingeld door tralies. In het donker lang kauwen op kaaskorsten, bijbelpassages, de oorsprong der soorten; knagen - als het raast in je schedel - aan de maan en de schaduw van de piano (wanneer bij kaarslicht het wijf van de mens speelt: hoe de zee zich dan stort op de rotsen, de herfstwind knettert in een kastanjeallee, een zonnestorm woedt in de nooit door legers bezochte provincie van een grotere wereld). En slapen. Wachten op kinderhanden. Racen, een beetje racen in de tredmolen. Vereenzaamd wezen. Maar krabbelen met nagels, koorddansen met kale staart, jongleren met reuzeballen, vibreren met zenuwensnor, jij grijs fluweel, wekt weerzin. Huisvrouwen, vergeet Hamelen; vergeet de riolen, de builenpest, de onmachtige chirurgijnen, het plassen van de riemen in het zwarte water. Bemin Merlijn. Hij heeft het hof van Arthur nog gekend; en op de schouder van de kroonprins leest hij in ondoorgrondelijke wijsheid mee.