Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 146]

Alzheimerblues

1

Ma een ochtend lang
zocht je naar een woord als sluitsteen
om de bres te dichten.

Een ochtend lang
stond het gebeten gat
van dat woord tussen ons
te ontbreken.

Het woord voor moeder
heet vandaag erosie.

Je stamelt alluviaal:
de seringen zijn er nog maar hoe
heet dat als ze geen blaren hebben

- kaal.

Of er ijs komt op de vijver
blijft dit jaar onzeker, of het sterk
genoeg wordt om te - je vingers

schaatsen.

Je zegt dat het winters zijn
en dat zijn het.

Ma je bent van zand vandaag.

[p. 147]

2

Ook zeg je wat zijn toch die kliekjes, nee
klokjes, je weet wel, in het gras,
op poten daar, ze leggen maar die ene niet.

Die kraait alleen. Zo geestig
daar die dingen
in het gras met katten.

Waait het zo hard vandaag
of zijn dat mijn gedachten?

[p. 148]

3

Komt er een dag dat niemand nog
de juiste fouten kent niemand meer
weet welk spraakgebrek

precies te spijzen?

Zal iemand dan nog je zandkastelen
semantiek doorboren met
brandgangen en begrip?

[p. 149]

4

Waarom wrijf je telkens weer, na elke slok
met je duim de rand van het kopje droog?

Waarom worden simpele snoeppapiertjes ineens
transparante mysteries?

Waarom zie ik je met de lippen, de punt
van je tong de moeilijke hoeken

van woorden beproeven alsof je
op een smalle richel staat met de rug

tegen de muur - waarom durf je
niet naar beneden te kijken en zeg je

dat daar iets duizelt?