Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 150]

Ikebana

Ik droomde op een nacht dat al mijn woorden
samenvielen met hun dingen.
Alles sprak,
en was zijn eigen tactiele dictaat.

Geen wereld die ik nog bekennen kon,
geen ergens of daarbuiten.
Nergens klank
die niet zat als gegoten.

Lucht bleek wonderwel adembaar:
er bleven geen tekens meer
in onze longen steken.

Een zware last vervloog uit onze ribben want
alles vergat ons harde geheugen -
wij zwegen zichtbaar

zonder lood.

Niemand hoefde meer te weten wat
bijvoorbeeld liefde was.
Niets had nog holten genoeg.

We bleven helder hangen.

Wat was volstond
en nam ons voetstoots aan.