Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 142]

Kijkend naar jouw geboorte van Venus

(Een brief voor Sandro Botticelli)

vroeg ik me af, Sandro, of je eerst aan die zee dacht,
het sluimerend groene soelaas in de woorden van een minnaar
diep onder de branding van een nooit verzonden brief?

Ik vroeg me af of in het gat van wat je ziel
zal zijn geweest je eerst die schelp zag, beweeglijk
en vloeibaar, zoals een jongen in een zwembad
van Hockney onophoudelijk op het punt staat

in al zijn moleculen te vergaan en al die moleculen
elk voor zich de illusie beproeven hoe de reflectie
te zijn van een jongen die zwemt

(straks, weten wij altijd al, raken zijn al
te vaste vingers het glazuur. Dan komt zijn rug
tevoorschijn, zijn sneeuwwitte kont;

nog later slaapt hij op een handdoek
in Hockneys wreedste zon).

Ik vroeg me af of uit eenzelfde wemeling
die schoot van calcium kwam bloot
te liggen in de ziel van je vingers,
open als de lippen van een man vlak

voor dat goddelijk levende lichaam
als een beker kantelt - dat puur
wit vlees, de moeder der parels - en ik vraag me af
of uit de onrust van die nakende vervoering,

[p. 143]

 

Liefdes Geboorte, niets minder, de blik

 

ontsteeg die in haar ogen kwam te liggen.

 

Heeft ze onverwacht naar jou teruggekeken,

 

las ze jouw intenties en zag je hoe ze snel

 

 

 

haar lokken in haar dijen legt, alsof ze weet dat jij

 

niet lang zult kunnen wachten om haar aan te kleden

 

met haar naaktheid? Kijkend naar haar begrijp ik,

 

Sandro, hoe ze jou één oogopslag te snel af

 

 

 

blijft in ons. Haar onschuld komt nog.