Het Liegend Konijn. Jaargang 7

[p. 141]

[Ik heb zelden geschreven, altijd gewacht...]

Ik heb zelden geschreven, altijd gewacht
tot in het kraakpand van de klank

betekenis aanbrak.

Geslepen gelummeld, alert gedommeld
aan de oevers van de Styx.

Een dijbeen, schedeldak
of schouder, gekarteld bekken
of gebarsten kruik drijft

al zinkend alle talen
op de spits

Ergens valt volkomen doof
de mond van een drenkeling

dicht rond het kiezelglad
getier van de dictator.

In de strot der gehangenen
stamelt wier en de beul grimlacht
groen in algen en gekringel.

Ons wacht als noodlot vroeg
of laat een vorm van stolling maar

de dingen kolken nog.

Nergens zwijgt de botte wereld
luid genoeg, hard genoeg.