Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 228]
En de bomen Het hier en het nu en de bomen meer in de grond is er niet, niet ver weg het schone, het grote dat wankelt of neervalt, de troost van een dood monument, de adem van duizend druïden die zingen de dorst en de honger van vogels gezwicht voor het hoge, verdwaasd in de ogen van dochters nog kijken, bezwijken aan angst en verwachting, de dagen verliezen, de jaren van werk in de aarde. Hopen, en heilloos herhalen dat alles gezegd werd, moet worden, de vrede bewaren, de wereld haar woorden ontnemen, de wolven doen zwijgen.