Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 204]
Magdalena's rede Magdalena schreef één van de apocriefe evangeliën die in 1896 in Cairo werd gevonden Deel mij niet als brood. Ik ben één ieder. Ik ben hem die ik volg, die mij als geen ander ziet. Houd mij niet vast in uw beeld. Laat mij als malse heuvels, de schuren in oktober. Vrucht is barstend vel, vleesgeworden licht. Er zijn geen harten, er is één hart. Zo de liefde die sprak. Ik kwam op mijn pad. Ik zag mij. Haren zwart, ogen zonder wacht. Riten stroopte ik als vel af. Er zijn geen regels, geen ribben als ontstaan. Alles is nieuw: mens, zoals hij zat. Mens was wat ik had. Ik waste zijn voeten, zette geen stap. Afstand kromp tot pad, eigen aan wie ik was. Zo schoot ik vast, als gras tussen keien, hoop in een hart. Liefde werd wat ik zag door hem te dragen in mijn oogopslag. Ik bewandel mijn wegen. Zand onder mijn voet. Hij heeft mij niet herkend. Ik zag in hem wie ik was: het vuur in de haard, het deeg in de kom, het goed in de kast. Ik ben nieuw van ouderdom, verbaasd van weten.