Het Liegend Konijn. Jaargang 6

[p. 205]

Jehanne hoort

Jeanne d'Arc (1412-1431)

Het moest zo zijn, dat weet ik nu
het vuur haar vlammen spreken laat,
een vorstelijk hoofd in een kroon
vergaat. Zijn hand is het niet die
mijn taak staaft.

Ik heb in Godsnaam overwinnen
belooft om vlammen te vinden
om een broek, een mannenhoofd.

Geen zwaard, mijn lichaam is de val;
het aarden vat, rond en glad dat
mijn geloof brak.

Ik hoor de zomers knetteren
op het veld, de brede koeien
ruggen. Hier werden mijn dagen
geteld. Op dit boerenland dat
slagveld werd, is het woord mij
gesteld. Strijden

moest ik. Strijden, niet om oogst,
maar om te komen tot geloof
voor die ene koning. Voor zijn
ongekroonde hoofd stierf het voetvolk
af als blad.

[p. 206]

 

Geen stap zonder doden,

 

geen woord zonder slag.

 

De grond houdt geen zaden, maar bloed

 

en laatste taal die niemand horen wil, vast.

 

 

 

Men toont mij, verkoold. Ik ben een vrouw,

 

half as, onverteerd mijn hart. Vat dit weten

 

in uw beluste lach: ik brand niet in opdracht.

 

Weet volk dat

 

 

 

men mij aanbidden zal met bloedstollend

 

gemak om mijn doof vertrouwen, niet om wat

 

in tijd verzakt:

 

 

 

een boerenmeid die geen broek

 

dragen mag.