Het Liegend Konijn. Jaargang 6



[pagina 177]
Vlakte Het vredig afgeduwde als een bootje aan de oever van het water dat zo stil is dat het amper vooruitkomt ligt in het donker de maan een wonder de zwarte hemel een mantel ligt het daaronder ik heb het water gewenkt het water wenkte terug: de golven mijn handen kommen mijn vingers kromden de schuimkoppen rolden en ik duw en ik duw tot de arm van het water het van mij overneemt, kom maar fluistert naar het bootje dat alleen nog de omtrek van een bootje is waarbinnen een zwartere vlakte opgaat in een grotere vlakte